Dziennikarka, autorka, bibliotekarka, wolontariuszka w Fundacji Hospicyjnej. Związana była m.in. z "Twoim Stylem", "Dziennikiem Polska/The Times" oraz "Przekrojem". Autorka książek - ostatnio wspólnie z Leszkiem Mellibrudą "A może nie ma się czego bać. Jak zamienić lęk w ciekawość".

teatrolog, absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie, redaktorka portalu e-teatr.pl, wydawanego przez Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie.

absolwentka kulturoznawstwa na Wydziale Filologicznym oraz rzeźby i działań przestrzennych na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Edukatorka i animatorka działań kulturalno-artystycznych w Domu Kultury Bydgoskie Przedmieście w Toruniu, spółdzielczyni i realizatorka projektów aktywizujących lokalne środowiska twórcze w Spółdzielni Socjalnej Kulturhauz w Toruniu.

historyczka, archeolożka, absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Działaczka w grupie społecznej Metropolitanka, twórczyni i autorka trasy Prekursorek po Starym i Głównym Mieście w Gdańsku, przewodniczka po terenach postoczniowych. Opracowała szlak bitew i walk w Gdańskich Miniaturach oraz herstoryczną trasę gdańskich emancypantek w ramach wydarzenia  „100 lat Gdańszczanki! Za Stulecie Praw Wyborczych!”. Twórczyni programów edukacyjnych i scenariuszy lekcji z zakresu historii, antydyskryminacji i przedsiębiorczości.

(ur. 1966) – fotograf i pisarz, z wykształcenia psycholog. Jego zdjęcia były prezentowane niemal na całym świecie. Autor albumów Dużo kobiet (2009), Auschwitz – co ja tu robię? (2010) oraz Ocaleni z XX wieku (2012). Wydał zbiór rozmów Oskarżam Auschwitz. Opowieści rodzinne (2014) oraz tom opowiadań Rejwach (2016), który w 2018 roku nominowany był do nagrody literackiej Nike i literackiej nagrody Europy Środkowej Angelus.

 (ur. 1987) – dziennikarka, stała współpracowniczka „Tygodnika Powszechnego”. Współautorka antologii "Przecież ich nie zostawię". O żydowskich opiekunkach w czasie wojny oraz – wraz z ks. Adamem Bonieckim – książki "W Ziemi Świętej". Nominowana do Nagrody „Newsweeka” im. Teresy Torańskiej.

Lekarka, profesorka, światowej sławy neurolożka, twórczyni polskiej szkoły neurologii rozwojowej.

Urodziła się 13 stycznia 1907 roku w Warszawie jako Aniela Gelbard, w rodzinie o żydowskich korzeniach. Jej rodzice byli stomatologami i bardzo dbali o wykształcenie obu swoich córek: Anieli i Aliny. Po maturze w 1924 roku, Aniela rozpoczęła studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Sześć lat później uzyskała dyplom doktora wszech nauk lekarskich i rozpoczęła pracę na oddziale internistycznym w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie jako wolontariuszka. W 1932 roku trafiła do Kliniki Chorób Nerwowych, w której pracowała aż do wybuchu wojny, kiedy to kiedy to z powodu swojego żydowskiego pochodzenia została zwolniona. Podjęła wówczas pracę w warszawskim Szpitalu Starozakonnych na Czystem na oddziale neurologicznym i zakaźnym, uczestniczyła także w tajnym nauczaniu studentów i studentek medycyny. Została zmuszona wraz z matką i siostrą do zamieszkania w getcie. Dzięki aryjskim papierom, wystawionym na Zofię Majewską, Anieli udało się (w przeciwieństwie do matki i siostry) wydostać z getta. Od tamtej pory posługiwała się tym imieniem i nazwiskiem już do końca życia. Okres powstania warszawskiego spędziła w schronie, później została wywieziona na roboty do Berlina.

Nauczycielka, dyrektorka gimnazjum żydowskiego w Wolnym Mieście Gdańsku. Urodziła się 1 lutego 1907 roku w Gdańsku, a zmarła prawdopodobnie w latach dziewięćdziesiątych w Izraelu.

Ruth Rosenbaum pochodziła z wpływowej gdańskiej rodziny o naukowych tradycjach. Odebrała gruntowne wykształcenie (prawdopodobnie w Niemczech) i po powrocie do Gdańska starała się o etat nauczycielski w szkole. Nie została zatrudniona ze względu na żydowskie pochodzenie – w Gdańsku w latach trzydziestych silnie zaznaczyły się już wpływy partii nazistowskiej. Po odbyciu wstępnej praktyki w gdańskiej Żydowskiej Szkole Ludowej zdecydowała się założyć własne gimnazjum. Powstało w kwietniu 1934 roku i początkowo liczyło zaledwie ośmiu uczniów i uczennic. Ruth Rosenbaum była jedyną dyrektorką w historii tej placówki. Pierwszą siedzibą szkoły była prywatna, już nieistniejąca, kamienica rodziny Rosenbaumów przy ul. Dominikswall 5 (dziś fragment Wałów Jagiellońskich). Znaleźli w niej zatrudnienie nie tylko nauczyciele i nauczycielki pochodzenia żydowskiego, ale także Niemcy spokrewnieni z Żydami i usunięci z innych placówek za antyhitlerowską postawę. Dwuletnią praktykę zawodową, zakończoną egzaminem, odbyły w szkole także dwie rodowite nauczycielki niemieckie, skierowane tam przez władze oświatowe. W listopadzie 1934 roku Ruth Rosenbaum uczestniczyła w konferencji pedagogicznej we Frankfurcie, poświęconej kierunkom rozwoju szkolnictwa żydowskiego.

Nauczycielka żydowskiego pochodzenia w gdańskich szkołach w latach 1913–1939, radczyni szkolna, autorka artykułów dotyczących dydaktyki języków obcych oraz książki popularyzującej wkład Gdańska i gdańszczan w rozwój kultury niemieckiej.

Urodziła się w Moskwie jako poddana pruska, w rodzinie zamożnego kupca Izydora Haberfelda i Marii z domu Laski. Ze względu na charakter pracy ojca po kilku latach rodzina wyjechała do Berlina, a około 1907 roku ostatecznie zamieszkała w Gdańsku. Izydor Haberfeld piastował funkcję dyrektora gdańskiej filii banku Moskauer Internationale Handelsbank i był członkiem Rady Reprezentantów w gminie żydowskiej. Rodzice wychowywali swoje dzieci: Romanę, Ritę i Olgę oraz Fritza Gertharda, w liberalnym duchu, dbając szczególnie o ich wszechstronną edukację.

Romana uczęszczała najpierw do szkoły w Berlinie, a od 1894 roku uczyła się w Viktoriaschule w Gdańsku oraz w powiązanym z nią seminarium nauczycielskim. Tam też w 1901 roku zdała egzamin na nauczycielkę i szybko została zatrudniona w prywatnej szkole z wykładowym językiem rosyjskim, w Gimnazjum dla dziewcząt dr. Johannesa Scherlera przy ulicy Poggenpfuhl 16 (dziś Żabi Kruk). Systematycznie doskonaliła swoje umiejętności językowe i pogłębiała wiedzę humanistyczną na uniwersytetach w Greifswaldzie i Getyndze, studiując tam język francuski, niemiecki oraz filozofię. Jesienią 1912 roku w Getyndze zdała egzamin państwowy na nauczycielkę i już w semestrze wiosennym 1913 roku została zatrudniona w tym charakterze w Viktoriaschule – szkole średniej dla dziewcząt mieszczącej się przy ulicy Holzgasse 24-26 (dziś Kładki) w Gdańsku. Pracowała tam nieprzerwanie aż do 1933 roku, zyskując opinię nauczycielki wyjątkowej, wywierającej wielki wpływ na edukację i wychowanie młodzieży. Jedna z jej uczennic, Gertrud Dworetzki, po latach napisze: „W mojej wyobraźni jej wizerunek miesza się nieco z obrazem Goldy Meir: ta sama godność i siła” [Dworetzki: 38]. 

Światowej sławy pianistka żydowskiego pochodzenia, uczennica Clary Schumann.

Urodziła się 10 marca 1835 roku w Hamburgu. Od najmłodszych lat uczyła się gry na pianinie. Zaczęła koncertować jako siedmiolatka. W tym czasie kobiety pianistki dopiero przecierały szlaki. Uważano, że niektórych utworów grać nie powinny z powodu niewystarczającej siły w dłoniach, a do publicznych występów miał je dyskwalifikować brak „odpowiedniego” wyglądu.

Nanette naukę pobierała między innymi u Clary Schumann. W 1851 roku w jednym z listów do matki swojej uczennicy Schumann pisała, że Nanette technicznie jest gotowa do publicznych występów, ale brakuje jej jeszcze ciepła, duszy, pasji, które przyjdą z wiekiem. Przepowiadała jej karierę doskonałej, odnoszącej sukcesy finansowe nauczycielki.

W kolejnych latach kariera Nanette nabrała rozpędu. Pianistka była znaną interpretatorką Beethovena. Występowała w Hamburgu, Wiedniu, Szczecinie czy Królewcu. Mieszkała między innymi w Paryżu i Berlinie. Jej cztery występy w Gdańsku w 1856 roku zostały bardzo dobrze przyjęte i zrecenzowane.

W 1867 roku wyjechała do siostry mieszkającej w Baltimore w USA. Koncertowała w miastach na Wschodnim Wybrzeżu. W latach 1871–1883 była nauczycielką gry na fortepianie w konserwatorium muzycznym Peabody Institute of The Johns Hopkins University w Mount Vernon w Baltimore. Z jej inicjatywy zaczęto organizować piątkowe, popołudniowe koncerty dla kobiet, na które mogły przychodzić samodzielnie (unescorted).

Jedna z pierwszych kobiet absolwentek – z 1933 roku – Wydziału Architektury w Technische Hochschule (dzisiejsza Politechnika Gdańska) w Wolnym Mieście Gdańsku.

Urodziła się w rodzinie wykształconych i wpływowych Żydów galicyjskich. Jej ojciec, Markus Braude (1869–1949), ukończył filozofię i studia rabinackie w Berlinie. W 1901 roku objął posadę rabina w Stanisławowie, a w 1909 roku w Łodzi. W tym czasie jego żona Natalia Braude mieszkała we Lwowie u rodziców, właścicieli ziemskich Karola i Marii Buberów, i tam, w lipcu 1910 roku, przyszła na świat Miriam. Matka z córką przeniosły się do Łodzi. Rok później urodziła się Elja-Salomon, a w 1914 roku – Rafael. Ojciec Miriam był jednym z liderów ruchu syjonistycznego na ziemiach polskich, ale przede wszystkim był organizatorem szkół hebrajsko-polskich w Łodzi.

Animatorka i edukatorka kultury żydowskiej na Pomorzu, zawodowo związana z inspekcją pracy.

Urodziła się 31 stycznia 1922 roku we Lwowie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. W 1940 roku zdała we Lwowie maturę, a rok później rozpoczęła studia architektoniczne na tamtejszej politechnice, jednak jej edukację przerwały działania wojenne. Wraz z rodziną została osadzona w getcie we Lwowie.

W sierpniu 1942 roku uciekła z getta dzięki pomocy przyjaciela Staszka Podhaniuka, którego później nominowała do odznaczenia Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Po stronie aryjskiej przyjęła tożsamość Matyldy Bednarskiej (później po mężu przejęła nazwisko Wyszyńska) i do końca wojny musiała ukrywać swoje żydowskie pochodzenie.

Podczas pracy w tartaku (w latach 1943–1944) w Dolinie (dziś Ukraina), ryzykując życie, współpracowała z Armią Krajową, przekazując im tajne dokumenty zakładu, w którym pracowała. Na Pomorzu przebywała w latach 1959–2019.

Była aktywna zawodowo przez 68 lat. Pracowała jako inspektorka pracy, między innymi w Społem oraz w gdyńskiej stoczni. Była znana z rygorystycznych wymagań w zakresie przestrzegania praw pracowniczych i dbałości o bezpieczeństwo. Uzyskała tytuł zasłużonego pracownika, otrzymała krzyż kawalerski i inne odznaczenia.

Doktorka chemii pochodzenia żydowskiego, pracownica socjalna, działaczka na rzecz praw kobiet i działaczka polityczna, pionierka nowoczesnej pracy społecznej.

Urodziła się 23 marca 1874 roku w Gdańsku. Wychowała się w rodzinie z tradycjami naukowymi, społecznymi i aktywistycznymi. Choć jej przodkinie – podobnie jak ona – miały ograniczone możliwości kształcenia, zapisały się na kartach historii jako aktywne działaczki na rzecz kobiet oraz społeczności żydowskiej, przekonane o roli edukacji dziewcząt.

Jedną z nich była matka Marie – Florentina Baum, z domu Dirichlet, która włączyła się w tworzenie szkolnictwa dla dziewcząt w Gdańsku. Florentina urodziła się w 1845 roku we Florencji, a zmarła w 1912 roku w Gdańsku. W 1889 została jedną z założycielek, a później także członkinią zarządu stowarzyszenia „Frauenwohl” – oddziału mieszczańskiej organizacji kobiecej w Berlinie, oferującej oprócz lekcji sprzątania i gotowania również tak zwane „kursy z życia wzięte” lub „kursy z życia codziennego”, które uprawniały do zdobycia matury za granicą. Wśród nauczanych przedmiotów były między innymi matematyka i chemia. Cztery córki Florentiny ukończyły tę szkołę.

Katia Bakalinskaja (קאַטיאַ בּאַקאַלינסקאַיאַ, po mężu Michaeli ‒ קטיה מיכאלי) – tancerka żydowskiego pochodzenia.

Urodziła się 6 września 1910 roku w Odessie. Jej ojciec Lejb Gierszkow Bakaliński był właścicielem piekarni i sklepu kolonialnego z przyprawami nieuprawianymi w Europie, później rodzina przeniosła się do Gdańska. Pod wrażeniem gdańskich występów zespołu Mary Wigman, które odbyły się 14 lutego 1926 roku w Stadt-Theater na Targu Węglowym, Bakalinskaja wstąpiła do szkoły tańca Mary Wigman w Berlinie. Tam w latach 1928–1929 pobierała nauki u Margarete Wallmann, potem została jedną z czołowych tancerek w zespole Wigman. W latach 1933–1934 odbyła z zespołem długie tournée po Stanach Zjednoczonych. Po powrocie do Gdańska założyła własną szkołę tańca oraz występowała w programach gdańskiego Kulturbundu (Żydowski Związek Kulturalny), dawała również recitale taneczne w Polsce. W 1938 roku porzuciła swoją szkołę i nielegalnie wyjechała do Palestyny, gdzie w Tel Awiwie otworzyła studio taneczne, które prowadziła aż do lat 80. XX wieku.

naukowczyni, botaniczka, harcmistrzyni Związku Harcerstwa Polskiego.

Urodziła się 28 kwietnia 1899 roku w Warszawie jako Karolina Anna Maria Lubliner. Ukończyła stołeczną Średnią Szkołę Handlową, a następnie studiowała botanikę i geologię na Uniwersytecie Warszawskim. Tam też w 1925 roku uzyskała stopień doktora filozofii w zakresie botaniki.

Pochodziła z rodziny żydowskiej i podczas II wojny światowej musiała się ukrywać, wtedy też przyjęła nazwisko Mianowska.

W Gdańsku przebywała od listopada 1946 roku. W latach 1946–1956 pracowała na Politechnice Gdańskiej na stanowisku adiunktki w Katedrze Botaniki Wydział Chemicznego. W 1955 roku uzyskała stopień naukowy docenta. Jednocześnie w latach 1946–1950 pracowała jako adiunktka na Akademii Lekarskiej w Gdańsku w Katedrze Biologii i Botaniki na Wydziale Farmaceutycznym. Od października 1956 do 1960 roku była samodzielną pracownicą naukową w gdańskim oddziale Zakładu Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. W latach 1960–1963 pełniła funkcję kierowniczki Sekcji Datowania Osadów Morskich w Zakładzie Geomorfologii i Geologii Morza Państwowego Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego w Gdyni. Zorganizowała tam pracownię nowej dziedziny nauki: badań palinologicznych (o pyłkach roślin i zarodnikach grzybów). W badaniach zajmowała się briologią (nauka o mszakach) i torfoznawstwem oraz analizą pyłkową torfowisk.

Kaszubka żydowskiego pochodzenia, autorka książki Moje prawdziwe przeżycia. Meine wahren Erlebnisse, w której opowiada o swoich przeżyciach z okresu II wojny światowej.

Urodziła się 15 września 1893 roku w Chmielnie w rodzinie pochodzenia żydowskiego osiadłej na tym terenie już od XIX wieku. Miała sześcioro rodzeństwa. Po śmierci ojca w 1919 roku wraz z braćmi i siostrami prowadziła sklep i warsztat zegarmistrzowski. W latach 30. całą rodziną przeprowadzili się do Kartuz, gdzie zastała ich wojna. Do miejscowości wkroczyli Niemcy, którzy skonfiskowali rodzinny majątek Pintusów.

W listopadzie 1939 roku Elżbieta przybyła do Gdańska w poszukiwaniu swojego brata Heinza. Znalazła pracę przy żydowskiej Gminie Synagogalnej jako opiekunka osób starszych, a następnie pielęgniarka, mimo iż nie posiadała odpowiednich kwalifikacji. Pracowała do grudnia 1942 roku, po czym wyjechała z Gdańska i zaczęła ukrywać się w Chmielnie, korzystając z pomocy rodziny Stenclów, dawnych sąsiadów. Jej obecność utrzymywano w ścisłej tajemnicy z obawy przed licznymi niemieckimi letnikami i letniczkami odwiedzającymi gospodarstwo Stenclów, a także przed większą częścią ich rodziny, której członkowie okazali się gorliwymi nazistami. Aby wypełnić sobie czas szyła, cerowała, robiła na drutach i szydełkowała. Od 1944 roku dodatkowo miała też sprzątać dom i robić pranie – wszystko po kryjomu i pod osłoną nocy.

Elżbieta Pintus w ukryciu przebywała do 25 marca 1945 roku – wtedy to po raz pierwszy od blisko trzech lat wyszła na dwór. Mieszkała na dawnych terenach rodzinnych nad Jeziorem Rekowskim, a następnie w Kartuzach, w 1947 roku wyjechała do Niemiec. W tym samym roku zaczęła spisywać swoje wspomnienia.
W 1971 roku przepisała nieruchomość należącą do jej rodziny w Chmielnie na córkę Stenclów – Dorotę Pryczkowską.

z domu Grossbaum – artystka, malarka, projektantka pochodzenia żydowskiego.

Urodziła się 22 marca 1930 roku w Warszawie, w zamożnej, zasymilowanej, żydowskiej rodzinie. Podczas okupacji Grossbaumowie trafili do getta. Irenę i jej młodszego brata Edka wyprowadził na aryjską stronę Bolesław Kupiecki – uhonorowany w 2002 roku tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

14-letnia Irena, dodając sobie dwa lata, dołączyła w 1944 roku do batalionu kobiecego wojska polskiego. Koniec wojny zastał młodą żołnierkę w Bydgoszczy. Odnaleziona przez ocalałą ciotkę, udała się do Gdańska i pokochała miasto od pierwszego wejrzenia. Szybko nadrobiła zaległości gimnazjalne w III Liceum Ogólnokształcącym, tzw. „Topolówce”, dalej uczyła się w Miejskiej Szkole Plastycznej w Gdyni, a następnie na wydziale architektury wnętrz Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku, którą ukończyła w 1958 roku.

W pierwszych latach po wyzwoleniu często odwiedzała Komitet Żydowski przy ul. Konopnickiej 8 we Wrzeszczu, dokąd wszyscy przychodzili w nadziei odnalezienia bliskich [Hejger 1999: 139]. Zawiązane tam przyjaźnie pomimo dwóch fal emigracji gdańskich Żydów – w latach 50. XX wieku i po marcu 1968 roku – przetrwały.

Malarka, ilustratorka, scenografka, kostiumolożka pochodzenia żydowskiego.

Urodziła się 1 sierpnia 1956 roku w Gdańsku jako córka ocalałej z warszawskiego getta Ireny z domu Grossbaum i Edwarda Molgi.

Absolwentka III Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku, tzw. „Topolówki”. Studia plastyczne podjęła na wydziale grafiki Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku, a ukończyła w 1982 roku w pracowni prof. Stanisława Teisseyre poznańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Anna Molga jest artystką wszechstronną. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, ilustracją książkową, scenografią, aranżacją przestrzenną.

(fot. Tomasz Korczak)

Absolwent Akademii Muzycznej w Łodzi oraz Policealnego Studium Jazzu w Warszawie. Ma duże osiągnięcia na polu muzyki klasycznej (nagrody i wyróżnienia na konkursach w Polsce), trasy koncertowe z orkiestrami pod dyrekcja uznanych dyrygentów oraz koncerty z orkiestrą solo, m.in. z Orkiestrą Filharmonii Narodowej.

Występuje, komponuje i aranżuje w zespołach Warszawska Orkiestra Sentymentalna, CzessBand, Mała Orkiestra Dancingowa. Prowadzi warsztaty wspólnego śpiewania oraz zespół Cała Praga Śpiewa oraz Międzypokoleniowy Klub Piosenkowy, Orkiestrę Podmiejską.

Muliti-perkusjonistka, flecistka, pedagog, arteterapeutka, nauczycielka gordonowska.
Występuje z Karoliną Cichą, Kayah & Transoriental Orchestra, współtworzy Same Suki oraz perkusyjne trio Shaphol. Przez blisko dwie dekady współpracowała z wieloma zespołami oraz artystami: G. Turnauem, J. Steczkowską, Z. Hoffmanem, T. Woźniakiem, M. Raduli, S. Soyka, Zakopower, M. Pomianowską, Orkiestrą kameralną Aukso, Orkiestrą filharmonii augsubrgskiej itd.
Jest endorserką irlandzkich bębnów bodhrán - Metolef drums, polskich bębnów cajón - AwCajon. Udziela się jako muzyk w warszawskich teatrach. Ponad dwudziestoletnie doświadczenie na scenie muzycznej sprawiło, że Patrycja ma na swoim koncie mnóstwo koncertów zarówno w kraju, jak i zagranicą.

W latach 1979-1982 adept Teatru Wybrzeże. Od 1982 do 1984 roku aktor Teatru Polskiego w Szczecinie. Od 1984 roku aktor Teatru Wybrzeże. W swojej karierze artystycznej ma wiele ról teatralnych  i filmowych.

Wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów,  multi-instrumentalistka, na co dzień liderka mistyczno-folkowego Babadag; wspiera wokalnie Muzykę Końca Lata, współpracuje m. in. z Maciejem Cieślakiem, Raphaelem Rogińskim, SzaZaZe, Andrzejem Smolikiem, Danielem Pigońskim. Z równą przyjemnością pracuje z reżyserami (Daria Kopiec, z którą zrealizowała spektakl „Emisariusz” w Łódzkim Centrum Dialogu i „Ziemia, planeta ludzi” w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie), tancerzami (Pracownia Fizyczna) oraz grafikami i wideo-artystami.

Aktorka, instruktor, wokalistka. Absolwentka Akademii Teatralnej na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Od 2008 związana z Miejskim Teatr Miniatura w Gdańsku, od 2012 współpracuje z Teatrem Zielony Wiatrak. Od jedenastu lat związana ze Stowarzyszeniem Kulturalno-Edukacyjnym Most, gdzie pełni rolę instruktora teatralnego. Współtwórca spektakli w ramach sceny inicjatyw aktorskich Teatru Miniatura. Między innymi „Jasiek i Małgośka, czyli uważaj robaczku” i „Z pamiętnika chomika”. Laureatka Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska - z okazji jubileuszu 70-lecia teatru lalkowego w Gdańsku.

W wieku 7 lat rozpoczął naukę na fortepianie w państwowej szkole muzycznej w Łomży, gdzie stawiał swoje pierwsze muzyczne kroki. W między czasie był członkiem Studia Piosenki Pop Art, działającego w tamtejszym Miejskim Domu Kultury. W tym czasie uczestniczył w wielu koncertach i festiwalach muzycznych. Dalsza fascynacja muzyką zaowocowała studiami na Akademii Muzycznej w Gdańsku na wydziale Wokalistyki Jazzowej, gdzie zdobył tytuł magistra sztuki. To tam powstawały pierwsze muzyczne pomysły, które stały się później częścią autorskiego projektu Marcina – Vincent.

Absolwentka Policealnego Studium Aktorskiego im. Aleksandra Sewruka w Olsztynie. Laureatka pierwszej nagrody międzynarodowego Teatralnego Festiwalu-Konkursu - „Rudy Klaun” im. Aleksandra Panina, zorganizowanego przez Wydział Reżyserii i Sztuki Aktorskiej Instytutu Kultury w Kemerowo za monodram "Dziewczynka", reż. Giovanny Castellanos. Obecnie jedna z trzech założycielek nowej przestrzeni teatralnej w Olsztynie o nazwie Kolektyw Teatralny BABUSHKA.

Wokalistka, pedagog, aktorka scen muzycznych. Absolwentka specjalności musical (studia licencjackie i magisterskie) w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. W dzieciństwie związana z Teatrem Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni, gdzie na deskach Teatru Junior wykonywała partie solowe w licznych koncertach oraz spektaklach muzycznych. Zadebiutowała w roli Strażniczki w spektaklu Kasia z Heilbronnu w reżyserii Krzysztofa Rekowskiego na deskach Teatru Wybrzeże w Gdańsku. W latach 2014-2017 występowała na scenie Teatru na Plaży w Sopocie w spektaklach i koncertach reżyserowanych przez Piotra Kosewskiego: Balladyna 68’, Medea, moja sympatia, Ząb zupa dąb, Jutro będzie lepiej – rewia, Seans spirytystyczny z Jeremim Przyborą, Panna Tutli – Putli, Gołoledź,Brel – Młynarski, Z Królestwa Wszechwanny.

Studiowała hebraistykę na Uniwersytecie Warszawskim, i w czasie studiów przez rok była studentką Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie, dzięki stypendium Ministerstwa Edukacji Izraela. Tam ukończyła najwyższy poziom „ulpanu” (szkoły językowej) i zdała egzamin państwowy. Uczestniczyła również w seminariach dla nauczycieli hebrajskiego jako j. obcego, między innymi w Ulpanie Akiwa w Netanii.

Pisarka, poetka, krytyczka literacka, performerka. Autorka powieści "Kraboszki" (2020), „Szklanka na pająki” (2010/2018) i prozy „Utkanki” (2014), czterech tomów poetyckich, w tym ostatniego pt. „Syberia” (2016), audiobooka poetyckiego, tekstów do piosenek (płyta „Piórko” Natalii Grzebały); współtwórczyni spektakli poetyckich i spacerów literackich. Prowadziła pracownię kreacji literackich i blogów w Pałacu Młodzieży w Gdańsku oraz warsztaty twórczego pisania m.in. na ogólnopolskim festiwalu rozwojowym dla kobiet Progressteron.

BUCZYNA – ornitolożka i fotografka przyrody, a także edukatorka w zoo, którą zamiłowanie do obserwacji piękna otaczającego świata inspiruje do przekładania pasji na… drewno.

to artystka i projektantka Agnieszka Baaske. Miłośniczka prostych form inspirowanych naturą.

W szczególności nadmorskim krajobrazem.

Koduje piękno północnej flory.

(fot. R. Mroziński)

Poezją żydowską zajmuję się od 1996 r., kiedy to w ramach pracy magisterskiej analizowała problematykę sacrum w twórczości Maurycego Szymla. Początkowo, zainspirowana publikacjami Eugenii Prokop-Janiec, koncentrowała się na poezji polsko-żydowskiej, jako na istotnym zjawisku w Polsce międzywojennej. Efektem tych zainteresowań jest opracowane hasło Maurycy Szymel w Polskim Słowniku Biograficznym oraz artykuły: „Dziadowie moi!” – O postaciach biblijnych w poezji Maurycego Szymla oraz Droga Maurycego Szymla do Mojsze Szimla.

Kompozytor, saksofonista, klarnecista basowy.

W 1988 roku rozpoczął studia na ASP w Gdańsku na wydziale malarstwa, w pracowni Włodzimierza Łajminga. W tym samym czasie zafascynowany jazzem lat sześćdziesiatych, szczególnie muzyką Johna Coltrane'a i Ornette'a Colemana, podejmuje samodzielną naukę na saksofonie altowym. Wkrótce potem dołączył do zespołu basisty Tymona Tymańskiego "Sni Sredstwom Za Uklanianie". Grupa ta stanowiła zalążek późniejszego największego fermentu w polskim jazzie przełomu lat 80. i 90. - Miłości.

W 1991 roku definitywnie porzuca uczelnię, całkowicie poświęcając się muzyce.

W latach 1990-2001 współzałożyciel i saksofonista grupy Miłość, jeden z głównych filarów tzw. sceny yassowej. Zespół współpracował m.in. z Lesterem Bowiem i Tomaszem Stańką. Nagrali wspólnie pięć albumów.

W 1993 r. próbuje własnych sił jako kompozytor i lider, zakłada zespół Łoskot, który debiutował na pierwszym festiwalu Gdynia Summer Jazz Days.

Pianista, akompaniator, kompozytor, lider Ignacy Wiśniewski Trio - Jazz Shirim (2016) i Kantata Jazzowa / z Kamilem Dominiakiem i tekstami Michała Rusinka (2018). Współzałożyciel Almost Jazz Group - Accordina (2012), Na Kaszebach (2014) oraz Fade Out (2017). Kompozytor muzyki filmowej i kierownik muzyczny spektakli teatralnych. Wykładowca Akademii Muzycznej w Gdańsku.

Magdalena Buda z wykształcenia jest historykiem (absolwentka UMK), brała udział w badaniach archeologicznych w latach 90. i 2000 na terenie miasta Inowrocławia, wielokrotna wolontariuszka Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie, współorganizatorka Akcji Żonkile na terenie swojego miasta. Obecnie jest współzałożycielką i prezeską stowarzyszenia "Nowa para butów", inicjatorką cyklu wykładów dotyczących historii miasta Inowrocławia ("Między asymilacją a tożsamością - Żydzi w Inowrocławiu w XIX-XX wieku"; "Ascaucalis - emporium na kujawskim odcinku szlaku bursztynowego II w. p.n.n. - V w.n.e.").

Pisarz, filozof, tłumacz, naczelny redaktor „Midrasza”, badacz związany z Uniwersytetem Muri im. Franza Kafki. Przez kilka lat zajmował się „Ulissesem” Jamesa Joyce’a (książka „Labirynt i drzewo”, 2005, oraz przewodnik „Dublin z Ulissesem”, 2008), następnie ogłosił dwa tomy własnej prozy: „Pensjonat” (2009) i „Ptasie ulice” (2013). Laureat Paszportu Polityki i Europejskiej Nagrody Literackiej.

Flecistka specjalizująca się w instrumentach historycznych, improwizatorka. Autorka projektów intermedialnych, sytuujących flet barokowy w różnych kontekstach współczesnych. Przygotowuje je z artystami różnych dziedzin sztuki – tancerzami, rzeźbiarzami, filmowcami, aktorami, reżyserami i innymi muzykami. Od wielu lat komponuje i wykonuje muzykę do filmów niemych. Tworzy improwizowane przestrzenie muzyczne, łączące brzmienie dawnych fletów z dźwiękami elektronicznymi. Inicjuje powstawanie nowej muzyki na instrumenty historyczne - zagadnieniom tym poświęcony był jej doktorat zrealizowany na Akademii Muzycznej w Gdańsku, z którą współpracuje jako wykładowca.

Hanna Kossowska studiowała historię sztuki, etnografię i malarstwo. Obecnie prowadzi warsztaty z kaszrutu, halachy, jidyszkajtu ,kabały i sztuki żydowskiej. Zajmuje się malarstwem, grafiką, projektowaniem macew oraz sztuką użytkową. Ma w dorobku ponad trzydzieści wystaw oraz wiele projektów kostiumów i scenografii. Od kilku lat należy do ZPAP-u.

(ur. w 1970) to ekskluzywny artysta klejący swą wizję z odpadków przetrawionej, niejako zwymiotowanej przeszłości, prace zachowane w atmosferze putrefacio, odcieniach nigredo, czasem sięga po sepię i alkohol. Posługuje się techniką kolażu i montażu, nie gardzi mentalnym happeningiem.
Wystawy zbiorowe i indywidualne w Warszawie, Krakowie i Łodzi.
W 1997 wygrał "Art 2000 Bnei Brith" w Londynie i wziął udział w wystawie organizowanej okazjonalnie przez Bnei Brith dla artystów zasłużonych dla kultury żydowskiej.

Marek Brand - pomysłodawca i kierownik merytoryczny Festiwalu, jego spiritus movens; teatrolog, dramaturg, reżyser, aktor i prozaik. Twórca autorskiego Teatru "Zielony Wiatrak" działającego w Trójmieście od 1994 roku.

Teatrolog, absolwent Wydziału Wiedzy o Teatrze, Warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Z teatrem związany od 1984. Reżyser, aktor, prozaik i dramaturg. W latach 1987-1989 adept dramatu w Państwowym Teatrze Żydowskim w Warszawie.
Od 1994 roku twórca i kierownik artystyczny Teatru Zielony Wiatrak, działającego w trójmieście. Autor ponad trzydziestu dramatów. Laureat wielu nagród teatralnych